Quelltext der Seite Marku 6

{{Textstatus
| Status = KI
| Notiz = Bitte prüfen ob die Absätze korrekt sind.
}}
⚠️ KUJDES: Ky kapitull osht tu u përkthy. Mundet me pasë gabime. ⚠️


<sup>1</sup> Prej aty u nis Jezusi e shkoi n’vendin e vet, n’krahinën e vet, edhe nxonsat e tij shkun mas tij. <sup>2</sup> N’sabat filloj me msu n’sinagogë, edhe shumë prej atyne qe e nigjojshin u çuditshin edhe thojshin: “Prej kah i ka ky krejt kto sende? Qysh po del që ky me pas kaq men e urtësi? Edhe qysh po bon ky punë kaq t’forta?” <sup>3</sup> “A s’osht ky marangoz, djali i Marís, edhe vllai i Jakovit, Jozefit, Judës edhe Simonit? Edhe motrat e tij a s’jon ktu me na?” Edhe kështu u pengun n’të, s’e pranonin. <sup>4</sup> Po Jezusi ju tha: “Pejgamberi nderohet gjithkun, veç jo n’venin e vet, as te t’afërmit e vet, as n’shpin e vet.” <sup>5</sup> Për ket arsye, aty s’mujti me bo kurrfar pune t’mdhaja, veç vuni duert përmi do t’smut edhe i shnoj. <sup>6</sup> Ai u çudit me mosbesimin e tyne. Masanej eci tu i ra fshatrave përreth edhe po i msu njerzt.

<sup>7</sup> Atëherë i thirri te vetja dymdhetë apostujt, i nisi me nga dy, edhe ju dha fuqi me i qit përjashta frymët e kqia. <sup>8</sup> Ju dha porosi me mos marrë kurgjo për rrugë, as bukë, as thes, as pare n’rryp, veç nji shkop. <sup>9</sup> Me pas sandale n’kamë, po mos me marrë levrit t’dyt përmi. <sup>10</sup> Pastaj ju tha: “Ku t’hyni n’ndonji shpi, rrin aty, deri sa t’dilni prej asaj ane. <sup>11</sup> E nese nuk ju presin mirë dikun, as nuk ju ngjojn, kur t’dilni prej atij veni, tunden pluhnin prej kambëve si sihariq për ta, si me ju thanë qe s’kan pranu.” <sup>12</sup> Ata u nisën, edhe po i thirrshin njerzt me ra pishmon. <sup>13</sup> Qitshin shum dreqna jasht, e lyenin shum t’smut me vaj edhe i shnoshnin.

<sup>14</sup> Edhe te Mbreti Herod shkoi fjala, se emni i Jezusit u ba i njofshëm, edhe njerzt thojshin: “Gjoni Pagëzori u çu prej t’vdekunve, prandaj po munet me bo mrekulli t’tilla.” <sup>15</sup> Tjerët thojshin: “Jo, ky osht Elija.” Tjerët prap thojshin: “Osht si ni pejgamber, si pejgamberat e vjetër.” <sup>16</sup> Kur e ndëgjoi Herodi, tha: “Ky osht Gjoni, të cilit une ja preva kryt. Ai u çu prej t’vdekunve.” <sup>17</sup> Se vet Herodi e kish kap Gjonin, e kish lidh edhe e kish qit n’burg, për shkak t’Herodias, grusë së vllait të vet Filipit, se Herodi e kish marrë për grue. <sup>18</sup> Edhe Gjoni i kish thanë vazhdimisht: “S’osht e leju me ligj me e pas grun e vllait tan.” <sup>19</sup> Për ket shkak Herodias e urrejke Gjonin, dojke me e myt, po s’mujke. <sup>20</sup> Se Herodi i frigohej Gjonit, e e dinte qe osht njeri i drejtë edhe i shenjtë, prandaj edhe e ruajke. Sa herë qe e nigjonte, metke pishman e i ngatrrohej mendja, po prap i pelqente me e nigju.

<sup>21</sup> Po erdh dita e ditëlindjes së Herodit. Ai bani nji darkë t’madhe për pari të vet, për komandantat e ushtrisë edhe për burrat ma t’nderum të Galilesë. <sup>22</sup> Hyni bija e Herodias edhe vallzoi, edhe i pelqeu shum Herodit edhe mysafirve me te. Atëherë mbreti i tha çikës: “Kërko qka t’dush prej meje, ka me ta dhon.” <sup>23</sup> Madje u betue: “Qka do që të lypish, kom me ta dhon, deri gjysmën e mbretnisë teme.” <sup>24</sup> Çika doli jasht e e pyeti nanën e vet: “Qka me lyp?” Ajo i tha: “Kryet e Gjon Pagëzorit.” <sup>25</sup> Çika u kthy menjëherë te mbreti, e i tha: “Du qe tash për tash me ma dhon n’nji pjatë kryn e Gjon Pagëzorit.” <sup>26</sup> Mbreti u mërzit shum, po pse u kish dhanë betën, edhe pse ishin mysafirët aty, s’deshti me ja prish fjalën. <sup>27</sup> Menjiherë dërgoi nji roje, me urdhër me ja pru kryn e Gjonit. Roja shkoi n’burg, ia preu kryn Gjonit, <sup>28</sup> e solli kryn n’nji pjatë, ia dha çikës, e çika ja dha nanës së vet. <sup>29</sup> Kur e ndëgjuan nxonsat e Gjonit, erdhën, e morën trupin e tij edhe e varrosën n’vorr.

<sup>30</sup> Apostujt u mblodhën rreth Jezusit edhe i tregun krejt çka kishin bo e çka kishin msu tjerve. <sup>31</sup> Se kaq shum njerz po vinin e po shkojshin, sa as kohë me hangër nuk kishin. Atëherë ai u tha: “Ejj, ejani veç ju njiherë me mu n’nji ven të vetmum, edhe pushoni pak.” <sup>32</sup> Ata hypen n’barkë e shkuen n’nji vend t’vetmum, me met veç për veti. <sup>33</sup> Po njerzt i panë tu u nisë, edhe shumë tjerë u lajmrun. Ata vrapuen në kem prej krejt qyteteve e dolën përpara se me mrri Jezusi me ta. <sup>34</sup> Kur doli Jezusi prej barkës, e pa nji turmë të madhe e i erdhi shumë keq për ta, se po i ngjajshin deleve pa bari. Edhe filloj me ju msu shum sende.

<sup>35</sup> Vec se u bo mramje, nxonsat i erdhën e i thanë: “Ky vend osht ven i shkret, edhe veç qe osht bo shumë vonë. <sup>36</sup> Lshoji njerzt, me shku n’fusha e n’fshatra rreth e rrotull, me ble diqka me hangër.” <sup>37</sup> Po ai ju tha: “Jepni ju me hangër.” Ata i thanë: “A me shku me ble buk me dyqind denarë, e me ju dhon me hangër?!” <sup>38</sup> Ai i pyeti: “Sa bukë keni? Shkoni shikoni.” Ata shkuen, e kur u kthyën, i thanë: “Pesë, edhe dy peshq.” <sup>39</sup> Atëherë ai ju dha porosi me u ul njerzt grupe-grupe n’barin e gjelbër. <sup>40</sup> Ata u ulën n’grupe prej njiqind vetash ose pesëdhjetë vetash. <sup>41</sup> Jezusi i mori pesë bukët edhe dy peshqt, kqyri kah qielli e luti Zotin. E theu bukën, edhe ja dha nxonsave me ja shpërnda njerzve. Edhe dy peshqt i ndau mes krejtve. <sup>42</sup> Krejt hëngrën e u nginën. <sup>43</sup> Masanej i mblodhën thërrimet qe metën prej bukës edhe i mbushën dymdhetë shporta, pa i llogarit peshqt. <sup>44</sup> Veç burrat qe hëngrën bukë ishin rreth pesmijë veta.

<sup>45</sup> Menjiherë mas ksaj, ai i shtyni nxonsat e vet me hi n’barkë e me dalë përpara n’anën tjetër kah Betsaida, sa po ljargohej prej turmës. <sup>46</sup> Kur u lshum me shku njerzt, ai u ngjit n’mal me u lut. <sup>47</sup> Kur u ba mramje, barka u kon n’mes t’detit, e ai vet i vetëm n’tokë. <sup>48</sup> I pa qe po lodheshin tue lundru, se era u kish ra përballë. N’oren e katërt t’natës ai shkoi kah ata tu ecë përmi det, edhe dojke si me kalu pranë tyne. <sup>49</sup> Kur e panë tu ecë përmi det, menun qe osht nji hije, nji far shpirti, edhe fillun me bërtitë. <sup>50</sup> Se krejt e panë edhe u tutën. Po ai menjiherë u foli: “Merrni guxim, une jam, mos u tutni.” <sup>51</sup> Pastaj hypi te ata n’barkë, edhe era u ndal. Ata u mahniten e u habitën shumë. <sup>52</sup> Se s’e kishin kuptu fare çka kish ndodh me bukët, se zemra ju kish met e fortë edhe s’po kuptonin.

<sup>53</sup> Masanej, kur kaluen detin, arritën në krahinën e Genesaretit edhe u ndalën aty. <sup>54</sup> Kur zbritën prej barkës, njerzt e njohën menjiherë. <sup>55</sup> Ata vrapuen nëpër krejt atë krahinë edhe nisën me i sjellë t’smutit, tu i çu n’shtrat, te vendi ku dëgjojshin se osht ai. <sup>56</sup> Edhe ku do qe hynte, n’fshat, n’qytet a n’fshata t’hapta, i qitshin t’smutit n’pazar. E po e lypnin me t’madhe veç me ja prek cepin e levritit të tij, edhe krejt ata qe e preknin u bajshin shnosh.